(stąd)
Ten pan na zdjęciu to oczywiście J.J. LaRoche z Mentalisty. Z czym kojarzy się LaRoche? Z pojemnikiem od Tupperware (w którym przechowuje coś bardzo cennego, o czym nikt jednak nie powinien się dowiedzieć).
Zaczynamy od LaRoche, ponieważ dziś będzie o pieczeniu ciasta według przepisu wykorzystującego plastikowy, szczelny pojemnik i lodówkę.
Przepis mam od kogoś tam, kto dostał go od innej osoby. Ponoć ma to jakiś związek z Radiem Maryja i tamtejszymi programami kulinarnymi. Nie wiem.
Pomysł, aby upiec ciasto, wziął się od porzeczek. Bo co można zrobić z ogromnymi,
obezwładniającymi ilościami czarnych porzeczek? Porzeczki są ogromne, słodkie, z nutą kwaskowatej porzeczkowatości, zacnym aromatem pluskiew, w pełni ekologiczne, własnoręcznie uprawiane
– problem jedynie z ich natłokiem, kumulacją i nawałem.
Porzeczki można komuś oddać. Można zrobić nalewkę lub wino.
Można umyte czarne porzeczki wsypać do miseczki, dodać
plasterki banana, ozdobić solidnym kleksem z jogurtu greckiego,
oprószyć to (jak ktoś chce) cukrem i posypać cynamonem. Boskie zestawienie.
Można też upiec prosty placek drożdżowy z czarnymi porzeczkami.
Tu dygresja. Było o wodzie
toaletowej Berkeley Square (zapach limonki i szałwii we flakonie jak z lat 1920-tych). Firma ma w swej
ofercie także słodsze porzeczkowe perfumy, gęstsze, bardziej esencjonalne, z nutami m. in. bergamotki, pieprzu, wanilii i kokosa. Takie imprezowo-buduarowe bardziej. Z większym wyrazem, a przez ten flakon i ech, ilustrację na kartoniku, kolejny must have dla wielbicielek Poirota.
(ze strony producenta)
Ale, ale, przejdźmy z buduaru do kuchni. Jak już kiedyś pisałam, logicznym jest, aby gotować szybko i nie dokładając sobie pracy. Czego dzisiejsze ciasto
będzie doskonałym przykładem, bo jest bardzo proste w wykonaniu i
nie zabiera czasu.
Przede wszystkim, nie wymaga użycia
miksera czy malaksera (co zawsze jednak wiąże się z wydobywaniem
sprzętu z szafki, montowaniem go, a potem myciem i czyszczeniem, i
upychaniem na powrót w mrokach kuchni). Jedyne, co musimy zrobić,
to wsypywać kolejne produkty do miski (etap I), a potem (etap II) wymieszać je łyżką
– tak jak ciasto na muffiny. Potrzebna jest też lodówka. W efekcie mamy dobry, lekko wilgotny, zbity – ale
bez zakalca – placek drożdżowy. Nie jest może tak puszysty i
wyrośnięty jak np. drożdżowe z przepisu mojej mamy, ale oszczędzamy sobie za to wiele czasu i ambarasu, a ostatecznie ciasto też jest pyszne (musicie mi uwierzyć, nie potrafię robię fachowych fotek potrawom, ba! nawet się nie staram).
Ważna uwaga: zasadniczo, ciasto robi
się w dwóch etapach, z dnia na dzień, część czynności
wykonując wieczorem, a część rano. Można też etap I wykonać rano, a ciasto piec w południe - kilka godzin przerwy musi być.
Przejdźmy do etapu I-go.
Pod ręką powinniśmy mieć:
- głęboką miskę, najlepiej z dopasowaną pokrywką, albo taką, która da się szczelnie przykryć; ja mam miskę od Tupperware, inne pojemniki tej firmy też mam, niektóre nawet trzymam w zamrażalniku, ale nie, nie przechowuję tam – spojler alert! spojler alert! - delikatnych części ciała niedobrych ludzi;
- 5 jajek;
- opakowanie mąki pszennej, jaką tam lubimy do ciast drożdżowych (ja używam pół na pół pełnoziarnistej pszennej i zwykłej generycznej pszennej tortowej);
- paczkę cukru;
- cukier wanilinowy lub waniliowy lub inne podobne dodatki;
- jak ktoś ma i lubi zaszaleć, szafran, ewentualnie kurkumę;
- butelkę z olejem, ja używam ryżowego;
- mleko;
- drożdże (kostkę 100 gr);
- ewentualnie cytrynę (ekologiczną i umytą, albo zwykłą i bardzo sparzoną i wyszorowaną)
Z narzędzi potrzebne będzie jeszcze
sitko (niekoniecznie), kubek z arcorocu (jako miarka), widelec (do
roztrzepania jajek) i łyżka.
Czyli podsumowując:
- mąka, mleko, jajka, tłuszcz (olej), cukier, drożdże, aromaty;
- miska z deklem, kubek, sitko, widelec i łyżka
Na etapie I niczego (poza jajami) nie
mieszamy, ładujemy do miski warstwami. Bez mieszania. Tak po prostu.
Do miski wsypujemy więc
pokruszone drożdże (100 gr).
Na drożdże wsypujemy cukier (1 kubek)
i cukier wanilinowy.
Na to lejemy ok. 3/4 kubka oleju.
Dorzucamy roztrzepane (np. w kubku) 5
całych jaj.
Zalewamy 3/4 kubka mleka (zimnego).
Dodajemy otartą skórkę z cytryny.
Zasypujemy 2 kubkami mąki
(przesiewając przez sitko).
Inaczej niż typowe ciasto drożdżowe,
to ciasto nie rośnie w cieple (spokój, brak przeciągów, szmatka na
misce i zaklinanie duchów domowych), tylko całkiem na odwrót –
pracę drożdży musimy spowolnić (stąd mleko ma być
zimne, z lodówki, albo po prostu w temp. pokojowej, ale nie
podgrzane).
Naszą miskę nakrywamy deklem
i wstawiamy do lodówki na całą noc, ewentualnie na kilka godzin; robiłam
ten placek na sposób rano zaczyn-pieczenie w południe i też
wychodził.
Etap II-gi.
Dosypujemy do naszej michy kolejne 2
kubki mąki, najlepiej przesianej przez sitko.
Mieszamy łyżką aż do konsystencji
lepkiej i kleistej. Na gładko, ale tylko łyżką, jak wspomniane już muffiny. Dodajemy ewentualnie nieco mleka, jeśli ciasto jest zbyt gęste.
Wylewamy na blaszkę wysmarowaną
tłuszczem, wkładamy do zimnego piekarnika, nastawiamy go na 180
stopni i pieczemy – w moim to ok. 50 minut z termoobiegiem
przy pełnych proporcjach (czasami robię z tego ciasta szybkie
małe babeczki w formach do muffinów, wtedy oczywiście pieczenie
trwa krótko, tak ze 25 minut).
Chyba trochę za duża temperatur była, skórka nieco zbyt ciemna, ale smakowo wyszło w porządku.
A teraz jeszcze o Tupperware. Nie, nie jestem dystrybutorką produktów tej firmy. Ale nie mogę nie napisać o pewnym proceduralu, w którym było i o jej produktach, i o dystrybuujących je kobietach.
Chodzi o dzieło Jerrego Bruckheimera, Cold Case (u nas zdaje się jako Dowody Zbrodni, no tak, klasyka przekładu tytułów filmowych). Jak to w stajni Bruckheimera, mamy tu Patos, Patos i Patos, ale serial (siedem sezonów od 2003) nie jest zły. Są oczywiście odcinki gorsze, ale ogólnie - jak to się mówi - nie obraża. Podstawową koncepcją jest to zderzanie współczesności i przeszłości; dzielna filadelfijska pani policjant Lilly Rush odgrzebuje (czasami dosłownie) stare zbrodnie, tytułowe "enki", sprawy niewyjaśnione w swoim czasie.
Schemat jest taki:
- pojawia się nowy świadek/ktoś, kto decyduje się zeznawać/bliski osoby zaginionej;
- Lilly Rush przepytuje świadków, bada miejsce zbrodni itd. i zestawia fakty;
- sprawa bardzo często dotyczy jakiegoś konkretnego problemu społecznego (np. emancypacji kobiet poprzez pracę w czasie drugiej wojny światowej), czasem bywa związana z przełomowymi dla Ameryki wydarzeniami (jak np. festiwal Woodstock czy radiowa transmisja Wojny Światów);
- mamy mnóstwo perfekcyjnie nakręconych scen "z przeszłości" (scenografia, charakteryzacja aktorów albo po dwóch aktorów, jako postać "wtedy" i postać "obecnie", no i przede wszystkim - świetnie dopasowana muzyka z epoki; tak, oczywiście, w odcinkach odnoszących się do lat dziewięćdziesiątych i osiemdziesiątych pięciokrotnie pojawiają się kawałki Depeche Mode, w tym "Never Let Me Down Again" w odcinku pierwszym trzeciego sezonu, "Family");
- oczywiście, świadkowie pamiętają dokładnie, co robili 23 maja roku 1987 o godzinie 16.30, dzięki czemu Lilly i jej zespół dochodzą prawdy;
- gdy sprawca zostaje ujęty, widzimy świadków, sprawcę oraz ofiarę sprzed lat, w strojach z epoki, wmieszanych w tłum współczesnych przechodniów i policjantów; duch ofiary odzyskuje spokój... ducha, a akta zamkniętej sprawy trafiają do archiwum.
Jak się przymknie jedno oko na bzdurki typu doskonała pamięć świadków i uodporni na Patos, drugim można bardzo przyjemnie pooglądać. Zagadki kryminalne są na porządnym poziomie, a powroty do przeszłości (najstarsza sprawa miała związek z walką sufrażystek o prawo kobiet do głosowania) wciągają i fascynują precyzją wykonania. Nie jest to jednak, oczywiście, serial dokumentalny, to znaczy - jest to na tyle dokument, na ile każdy amerykański procedural nim jest, i jak się wie, jak go odczytywać, można wysnuć wiele ciekawych wniosków.
Trzeci odcinek szóstego sezonu Cold Case (12 października 2008) nosi nazwę "Wednesday's Women". Żeby nie spojlować za bardzo: przestępstwo popełniono w roku 1964, w niejasnych okolicznościach zginęła biała, dobrze sytuowana młoda kobieta, akwizytorka Tupperware. W trakcie śledztwa okazuje się, że miski i pudełka były tylko - nomen omen - przykrywką dla całkiem innej, całkowicie bezinteresownej działalności. Panie z północnego wschodu Stanów na przekór stereotypowi kury domowej, niewystawiającej nosa poza kuchnię i spotkania przy grillu na ślicznie przystrzyżonych trawniczku, regularnie jeździły na głębokie Południe, aby pomagać w organizacji sieci tajnych szkół dla czarnoskórej młodzieży.
Scenarzystów Cold Case zainspirowały autentyczne wydarzenia. Film jest fikcją, ale opartą na tym gorzkim ziarnku prawdy (o filmie stricte dokumentalnym tu). Prawdziwa była na przykład Viola Liuzzo, zamordowana przez Ku Klux Klan, której śmierć dość swobodnie wykorzystano w "Wednesday's Woman".
(zdjęcie z artykuły z Wikipedii)
Prawdziwe były kobiety z różnych środowisk (wyznaniowo, rasowo), które organizowały tzw. Wednesdays in Mississippi.
Z czym kojarzymy rewolucjonistę? aktywistę? no, raczej nie z zamożną paniusią z dobrej dzielnicy, prawda? A takie właśnie kobiety porywały się na coś, co w tamtych czasach było absolutnie nie do pomyślenia dla wielu. I jak pokazał przykład chociażby Violi Liuzzo, za co można było słono zapłacić.
Zapłacić życiem za to, że chciało się nie tylko upinać firanki i pielęgnować wisterię, ale także, cytując za stroną o WIMS:
Build bridges of understanding.
Be a ministry of presence.
Bring hope.
Open the eyes of northern women to conditions in Mississippi.
Use women as catalysts for change.
Na koniec, tak dla ilustracji, spojlerogenne ostatnie sceny Cold Case'owych "Wednesday's Women" (widzimy przenikanie się przeszłości i teraźniejszości, no i wiadome lokowanie produktu). I smacznego ciasta.
